Jak odwirtualizować prostotę

Wprawdzie nie wracam do stałego pisania na blogu, ale do napisania tego postu skłoniła mnie wiara w to, że tworzymy wspólnotę ludzi, którym bliskie są te same wartości, nadających na tej samej fali. W swoich postach starałem się podkreślać, że prostota nie ogranicza się tylko do redukcji stanu posiadania, choć i to jest ważne, zwłaszcza na początku. Odwracamy się od materializmu, czując w głębi serca, że prawdziwe szczęście leży poza przedmiotami, majątkiem i dobrobytem. Prostota pozwala przebić się przez mur obojętności, wrogości, rywalizacji. Gdy przestajemy gonić za pieniędzmi, karierą, nowymi gadżetami, odkrywamy prawdziwy sens życia. Zaczynamy świadomie żyć, tak jak w głębi serca czujemy, że warto jest żyć, a nie tak jak nam to stara się wmówić współczesny świat. 

W poście Solidarność drogą do prostoty napisałem, że życie w prostocie to także, a może zwłaszcza, odbudowanie naturalnych, serdecznych relacji z innymi ludźmi. Prostota w relacjach z innymi, z Wami, to dla mnie przede wszystkim bycie takim, jakim się jest, bez udawania kogoś wyjątkowego. To prostolinijność, naturalność i szczerość w dzieleniu się sobą. Myślę, że niektórzy mieli okazję tego doświadczyć, wymieniając się mailami lub spotykając się ze mną i moją rodziną osobiście. Dzięki prostocie (i pisaniu tego bloga) miałem możliwość poznać tak wielu z Was! Nie tak dawno ja i moja Żona mieliśmy przyjemność gościć u nas Anię (Ajkę). Jak stwierdziła nasza znajomość "odwirtualizowała" się, stając się czymś jeszcze bardziej konkretnym i namacalnym. Miałem poczucie, że doskonale się rozumiemy i znamy od dawna. Poprzez blogi odnajdujemy innych, którzy myślą i czują podobnie, i obierają podobny sposób życia. Prostota zbliża nas do siebie. To, co dla mnie stanowi prawdziwą wartość w drodze do prostego życia, to możliwość spotkania się, rozmowy, dzielenia się tym, co mamy najlepszego - SOBĄ. To także gościnność i pomoc potrzebującym. 

Nie piszę tego ot tak sobie. Parę miesięcy temu wybraliśmy się całą rodziną (6 osób) w Góry Świętokrzyskie. Nie mieliśmy noclegu na jedną noc i kierując się zasadami prostego życia zwyczajnie zapytaliśmy na naszej facebookowej grupie Edukacji Domowej, czy ktoś nie zechce nas przyjąć do siebie. Ku naszemu miłemu zaskoczeniu od razu odpowiedzieli, nieznani nam wcześniej, Marcin i Miłka, którzy mieszkają w okolicach Dąbrowy Tarnowskiej. Pomimo skromnych warunków udzielili nam gościny w czasie wędrówki po tamtej okolicy. Doświadczyliśmy ich wyjątkowej gościnności i otwartości. Poznanie ich było równie ważnym (a może i ważniejszym) doświadczeniem,  jak wyjazd naukowy z dziećmi. Jakiś czas temu porzucili miasto i zamieszkali na tarnowskiej wsi. Mają synka i córkę, których edukują w domu. Ujęły nas proste, wiejskie warunki życia, drewniany stary dom, koty, jeż przed domem, proste sprzęty i artystyczna atmosfera (Miłka pisze książki, a Marcin jest fotografikiem). Nie byliśmy pierwszymi obcymi, którym pomogli - to od nich dowiedzieliśmy się o idei CouchSurfingu.

Niestety kilka dni temu ich piękny dom spalił się. Zostali bez niczego, z kredytem do spłacenia. W tej chwili Marcin i Miłka z dziećmi przenieśli się do malutkiego mieszkanka zastępczego. Miłka jest w ciąży z trzecim dzieckiem. Potrzebują wsparcia materialnego, gdyż spłonęło wszystko, szczególnie potrzebne są pieniądze na zakup sprzętu fotograficznego (który spłonął, a był wart ok. 15 tys), bez którego Marcin nie może przyjmować zleceń. 

Zwracam się zatem do Was wszystkich, którzy czytacie tego bloga i myślicie podobnie o tym, co najważniejsze w życiu - o materialną pomoc Marcinowi i Miłce. Jeśli chcecie wspomóc tę rodzinę jakąś kwotą (choćby 50 zł), możecie to uczynić wpłacając pieniądze na konto Ludmiły Piaseckiej:

PKO Inteligo 50 1020 5558 1111 1900 6670 0015

Wierzę, że wartość prostego życia, którą wspólnie odkrywamy, przeżywamy i którą dzielimy się w postach, komentarzach i mailach, może "odwirtualizować" się poprzez pomoc tej konkretnej, pięknej i odważnej rodzinie. 

Dajcie znać się w komentarzach (jak wolicie to anonimowo), że wpłaciliście pieniądze. Niech każdy taki komentarz będzie zachętą dla innych.
Pozdrawiam Konrad


Poniżej parę słów od Miłki dla Was (dodano 23.12): 


Miejsce, które nazywaliśmy naszym

Spalił nam się dom. Straciliśmy miejsce, które nazywaliśmy naszym. Miejsce, w którym budowaliśmy nasze życie. Myślę, że szczęśliwe, choć proste i całkiem zwyczajne. Wypełnione śmiechem dzieci, garścią marzeń i pasji. Miejsce, w którym mieszkał zapach pobliskiego lasu i moich pierwszych chlebowych wypieków. Miejsce, w którym urodziła się Lenka. Miejsce, w którym toczyły się pierwsze szachowe rozrywki Nikodema. Dom wokół którego zasadziliśmy jabłonie i grusze. Dom, w którym wiosną, chcieliśmy przywitać naszego drugiego syna.
Nasze doświadczenia zawsze nas czegoś uczą. Te trudne, wbrew pozorom, potrafią napełnić siłą i wiarą w człowieka. Myślę, że tak teraz patrzę na pożar naszego domu. To, co straciliśmy to tylko rzeczy materialne. To, co zyskaliśmy ma wymiar głębszy. Doświadczyliśmy bezinteresownego dobra wielu wspaniałych ludzi. Udało nam się z mężem stworzyć bardzo silną więź porozumienia, zbliżyliśmy się do siebie jeszcze bardziej. Zdołaliśmy też, pomimo niepewności i braku stabilizacji, stworzyć dla dzieci poczucie bezpieczeństwa. Myślę, że ani Lenka ani Nikodem nie zapomną tego, co widzieli, wierzę jednak, że nie będzie to dla nich traumą. Przede wszystkim jednak rozpoczęliśmy walkę o nowe życie. Chcemy budować nowy dom. Dom wypełniony mądrą miłością i pięknem rzeczy prostych. Miejsce, które raz jeszcze będziemy mogli nazywać naszym.
Chciałam podziękować wszystkim, którzy pomagają nam w zaczynać pierwsze wersy kolejnego rozdziału naszego życia. Potrzebujemy waszej pomocy, choć nie jest nam łatwo o nią prosić. Rzeczywiście lepiej jest dawać niż brać. Wierzę jednak, że wkrótce będziemy mogli podzielić się z wami tym dobrem, którego doświadczyliśmy.