Blogowe podsumowanie roku 2013

Za nami pracowity rok na blogu!

Dziękuję przede wszystkim Współautorom bloga, szczególnie tym, którzy z czytelników stali się jego (mniej lub bardziej) aktywnymi współtwórcami. Bez Waszej odwagi, by "chwycić za pióro", czasu wykradzionego innym zajęciom, osobistego spojrzenia i stylu ten blog byłby zdecydowanie mniej ciekawy i mniej inspirujący - zwłaszcza dla mnie. Dodam, że na 92 tegoroczne wpisy, aż 42 są owocem Waszej twórczości!

Ten rok jest ważny także dla mnie, gdyż -po kilkumiesięcznej nieobecności- postanowiłem wrócić do pisania na blogu (o powodach pisałem we wpisie Reaktywacja). Bogatszy o ten rok przemyśleń, spotkań i rozmów na temat dobrowolnej prostoty (i nie tylko) muszę powiedzieć, że bardzo cieszę się ze swojej decyzji.

Chciałbym podziękować także Wam, Czytelnikom, którzy stale lub od czasu do czasu odwiedzaliście ten blog. Dziękuję za Wasze komentarze, które są ważnym uzupełnieniem treści poruszanych we wpisach. Dzięki nim mam poczucie, że blog stał się miejscem twórczej współpracy.

Statystyka nie jest najważniejsza, ale podsumowując ten rok nie mogę nie wspomnieć, że liczba odsłon bloga przekroczyła pół miliona. Zakładając blog w lutym 2010 r. nie przypuszczałem, że będzie cieszył się tak dużym zainteresowaniem. Jest to dla mnie duża satysfakcja, ale i zachęta do dalszej pracy w przyszłym roku.

A oto lista 10 najchętniej czytanych przez Was wpisów opublikowanych w 2013 r.

1. 25 rzeczy, których możesz się pozbyć już dzisiaj
2. Czym jest dla Ciebie wolność?
3. Ile potrzeba nam na życie
4. Jadłospis - planowanie tygodnia
5. Pół żartem, pół serio. Vol. 3
6. Pieniądze albo życie - Krok 7. Szanuj energię życiową - praca i dochody
7. Pochwała braku
8. Najpierw rzeczy najważniejsze
9. Pieniądze albo życie - Krok 8. Inwestuj oszczędności w celu zdobycia niezależności finansowej
10. Przycisk przerwy

Mam nadzieję, że rok 2014 będzie równie inspirujący i nadal będziecie odwiedzali Drogę do prostego życia! 

Dobre życie - cz.5: Śpiewaj i idź!

To już ostatni wpis z cyku Dobre życie.

To nie przypadek, że w Biblii tak wiele dzieje się w drodze, kiedy nie można polegać na swoich nawykach, przyzwyczajeniach, czterech ścianach i pełnych spichlerzach.  

Dobre życie nie jest jakimś punktem docelowym. To proces, który rozwija się nieustannie każdego dnia. Wsłuchiwanie się w swój wewnętrzny kompas - czy idziemy w dobrą stronę. Często podejmowanie na nowo tematów, które tyle razy przerabialiśmy. Walka z nieprzemyślanymi wydatkami, spłatą zadłużenia, uczenie się rozróżniania tego, co jest potrzebą, a co już komfortem, na który nas nie stać. Mamy tendencję, by wracać na utarte szlaki naszych starych nawyków. Dobre życie wymaga czuwania, stałej gotowości do zmian. Jeden z naszych znajomych za każdym razem, gdy nas odwiedza, dziwi się, że tyle zdążyło się u nas zmienić. To dla nas najlepszy sygnał, że jesteśmy na dobrej drodze.
Dosłownie każdy dzień przynosi nam odkrycia, niespodzianki, kolejne drogowskazy - dla naszej rodziny, małżeństwa i nas samych. Dobre życie to ciągłe uczenie się zaufania do Boga, któremu powierzyliśmy nasze życie. Wiara w to, że On sam przygotuje dla nas miejsce najlepsze z możliwych.

Zachować umiar w Święta

Święta Bożego Narodzenia, Wigilia i Sylwester to szczególnie wyczekiwany okres przez większość z nas i chcemy, aby w naszych domach ten okres był czasem obfitości.  Czy jednak czasem ta obfitość nie jest zbyt wielka? W dzisiejszym wpisie chciałbym zachęcić was do umiarkowania, zarówno jeśli chodzi o ilość spożywanych potraw, jak i umiarkowania w spożyciu alkoholu, który jest nieodłącznym atrybutem rodzinnych spotkań w Polsce.

Moje dzieciństwo, które zadziwiająco dobrze pamiętam, spędziłem w czasach PRL-u i dobrze pamiętam szarość i niedobory życia codziennego. W tym okresie szarej beznadziei wszyscy starali się, by wigilijny stół był bogaty. Na okres Świąt oszczędzało się wszelkie rarytasy i luksusy, starano się, aby wigilijny stół wręcz uginał się od bogactwa potraw. To było zrozumiałe w tamtym okresie. Odreagowanie trudnej rzeczywistości permanentnego niedoboru, objedzenie się wprost pysznościami, aż brzuch był pełen jak bania. 

Czy jednak jedzenie do przesytu jest najważniejsze w obecnych czasach, kiedy dóbr konsumpcyjnych mamy dostatek (a przynajmniej większość z nas)? Kiedyś ogromnym dylematem i wyzwaniem było zdobycie paczki kawy, czekolady dla dzieci czy butelki wina na Sylwestra dla dorosłych. Dziś dylematem jest co najwyżej wybranie najnowszego modelu smartfona i tabletu, byle o kilka % taniej niż kupił kolega i najlepiej z większą pamięcią niż ma kuzyn...

Dobre życie - cz.4: Rozpraszacze

Do świąt Bożego Narodzenia pozostało już kilka dni. Możemy je różnie przeżyć. Na zarzuty Marty, która „uwijała się koło rozmaitych posług”, że Maria jej nie pomaga, Jezus odpowiedział, że troszczy się i niepokoi o wiele, "a potrzeba mało albo tylko jednego”. Maria siedząca u Jego stóp „obrała najlepszą cząstkę”. Ten obrazek z domu Marty i Marii dobrze oddaje przedświąteczną atmosferę. Uwijamy się jak w ukropie. Tak wiele spraw nas rozprasza, że tracimy z oczu zasadniczy cel naszego życia.

Wybrać najlepszą cząstkę. Mało albo tylko jedno. Może jeden prezent, może mniej pracy w kuchni, mniej porządków i przygotowań w ogóle. Więcej wsłuchiwania się w siebie samego i w siebie nawzajem. To nic, że nie ze wszystkim będziemy na czas. Mały przykład: chcieliśmy podarować dzieciom samodzielnie zrobione prezenty. Miało być w duchu voluntary simplicity. Okazało się, że zwyczajnie nie damy rady, a świetny z początku pomysł stał się głównie psychicznym obciążeniem – ot, kolejna sprawa na długiej liście. Zrezygnowaliśmy z jego realizacji na rzecz drobnego prezentu – jednej książki dla każdego dziecka. Czasem "prościej i spokojniej" oznacza rezygnację z własnych planów i ambicji zrobienia czegoś wyjątkowego. Zyskaliśmy więcej czasu dla siebie. Naszą najlepszą cząstką w tym roku były poranne roraty, rekolekcje adwentowe, dzielenie finansowe z potrzebującymi (na przekór lękowi, że nam samym nie starczy), kartki z życzeniami wysłane do najbliższych.

Dobre życie - cz.3: Rodzina da radę!

Rodzina wielodzietna to wynalazek stary jak świat i moim zdaniem najlepszy z możliwych! W kolejnym poście tego adwentowego cyklu chcielibyśmy podzielić się z Wami odkrywaniem ojcostwa i macierzyństwa jako źródła dobrego, pełnego życia. W minione wakacje wspólnie z dziećmi wybraliśmy nasze rodzinne zawołanie: Wśród piasków pustyni czy na środku mórz, nasza rodzina da radę i już! Ma ono nam pomagać w chwilach napięć i problemów, których w naszej rodzinie nie brakuje. Mimo trudności wewnętrznych (nieustanne zmaganie się przede wszystkim z własnymi wadami, brakiem opanowania, chęcią narzucenia dzieciom własnej wizji) i zewnętrznych (nie przesadzacie z tą liczbą dzieci?) życie rodzinne ma dla mnie wyjątkową wartość: daje poczucie tożsamości i energię do ciągłych zmian.

Psalm 128 podaje przepis na szczęście, pod którym mogę się podpisać: Bo z pracy rąk swoich będziesz pożywał, będziesz szczęśliwy i dobrze ci będzie. Małżonka twoja jak płodny szczep winny we wnętrzu twojego domu. Synowie twoi jak sadzonki oliwki dookoła twojego stołu. Małżonkami staliśmy się wcześnie: w wieku 22 lat, jeszcze na studiach. Początkowo, o czym już mówiliśmy, nasze wybory, także zawodowe, były podyktowane materialnymi oczekiwaniami – zdobyciem dobrej pracy i kupnem własnego mieszkania. I tu do akcji wkroczyły dzieci, które wywróciły nasze życie do góry nogami. Okazało się, że to my stanęliśmy na nogi, a świat chodzi na głowie. Odkrycie rodzicielstwa zbiegło się z odkrywaniem dobrowolnej prostoty, dzięki czemu wizja dobrego życia nabrała konkretnego kształtu - licznej rodziny, w której każdy może czuć się kochany, bezpieczny i rozumiany. Zmiany, jakich dokonaliśmy w sposobie życia, można określić jako tyleż rewolucyjne, co niemodne i niezrozumiałe. Jedną z nich była sprzedaż dopiero co kupionego mieszkania i przeprowadzka w pobliże szkoły, która -jak sądziliśmy- da dzieciom lepsze warunki do rozwoju. Takim miejscem ostatecznie okazała się nie taka czy inna szkoła, ale edukacja domowa. Wymagało to całkowitej zmiany sposobu życia naszej rodziny, znalezienia klucza do współpracy z dziećmi, odejścia od stereotypowych ról i oczekiwań.

Dobre życie - cz.2: Lęk o przyszłość

W pierwszym wpisie Dobre życie - cz.1: Odkrywanie prostoty mówiliśmy o naszej drodze do dobrowolnej prostoty, czym dla nas ona jest i w czym wyraża się w codziennym życiu. W tym poście opowiemy o naturalnym lęku o przyszłość i jego różnych przejawach.

Święty Augustyn powiedział, że serce człowieka jest niespokojne, dopóki nie spocznie w Bogu. Związek z Nim jest dla nas przystanią, w której idea prostego życia może się w pełni realizować. Podobnie jak szczęście - również bezpieczeństwo nie zależy od pieniędzy i stanu posiadania. Jako osoby wierzące czerpiemy je z całkowitego zaufania Bogu. To On jest gwarantem życia, jakie prowadzimy, i zapewnia nam przyszłość, jakiej oczekujemy.

Posiadanie dużej ilości pieniędzy czy majątku, sukces zawodowy, dobrobyt czy powodzenie u innych może dawać złudne „poczucie” bezpieczeństwa, ale nie ma nic wspólnego z prawdziwym „bezpieczeństwem”. Nie możemy ubezpieczyć się od wszelkiego możliwego ryzyka, dlatego jesteśmy skazani na ciągły niepokój. Jako osoby wierzące możemy żyć w całkowitej wolności, ponieważ nasze życie zależy przede wszystkim od Boga, który powiedział, że nie powinniśmy troszczyć się przesadnie o własne potrzeby, które On sam chce zaspokoić.

Dobre życie - cz.1: Odkrywanie prostoty

Jestem bowiem świadomy zamiarów, jakie zamyślam co do was - wyrocznia Pana - zamiarów pełnych pokoju, a nie zguby, by zapewnić wam przyszłość, jakiej oczekujecie. Obietnica z księgi proroka Jeremiasza jest mi bardzo bliska i może być dobrym komentarzem do procesu, jakim było odkrywanie wartości prostoty w naszym życiu.

Do dobrowolnej prostoty nie dochodziliśmy poprzez etap rezygnowania z dostatku i luksusu, gdy nam się już sprzykrzyły. Można powiedzieć, że zawsze żyliśmy ubogo, ale nie zdawaliśmy sobie sprawy, że to najlepsze, co nas spotkało. Doświadczenie domu rodzinnego, zarówno mojego jak i Żony, a także początkowe lata życia naszego małżeństwa i drogi zawodowej upływały w nieznośnej świadomości, że pieniądze, których brakowało, są -i z konieczności będą- warunkiem stabilizacji życiowej i poczucia bezpieczeństwa. Jako młoda rodzina mieliśmy dość typowe, materialne oczekiwania - przede wszystkim po 7 latach wynajmowania mieszkania tylko czekaliśmy na uzyskanie zdolności kredytowej, aby kupić własne. Od czasu do czasu snuliśmy całkowicie nierealne plany o kupnie lub budowie domu. Świadomość finansowych ograniczeń była kulą u nogi, źródłem frustracji i niepokoju. Nie widzieliśmy perspektyw. W końcu, zadłużając się do granic możliwości, kupiliśmy na kredyt niewielkie mieszkanie, którego nie mieliśmy za co umeblować.