 |
| Wenus z Willendorfu versus rolki od papieru... |
Dzisiejszy wpis powstał na
prośbę Agaty, która napisała: Jestem zasypywana dosłownie tonami laurek,
rysunków, ludzików z plasteliny i modeliny, itp. Rzeczy te są naprawdę piękne i
wzruszające, ale objętość ich mnie przeraża; mamy do dyspozycji strych u teściów
i tam to składuję, ale takich ilości niedługo strych też nie pomieści. Jak to
wygląda u Was?
Radosna twórczość dzieci to naturalny, piękny i dłuuugi etap,
który dla rodziców, zwłaszcza rodziców – minimalistów, może być nie lada
wyzwaniem. Po okresie ekspozycji prac młodych
i niezwykle płodnych twórców (i oddaniu im należnego hołdu, rzecz oczywista),
powstaje zasadnicza kwestia, z którą boryka się zarówno przeciętnej wielkości galeria, jak i zwykła rodzina dysponująca ograniczoną powierzchnią
wystawienniczą: co z tym fantem zrobić?
Poniżej przedstawiam w zarysie obieg dzieł sztuki w
naszej rodzinie (z czwórką artystów):
1. Niewielkich rozmiarów karteczki, typu laurka czy liścik, wklejamy na bieżąco do naszego
rodzinnego Niecodzienika. Co to jest Niecodziennik dowiesz się tutaj.
2. Wstępnie rysunki wędrują do segregatora
na kuchennym parapecie, zaś formy przestrzenne, jak na zdjęciu powyżej, do niewielkiego pudełka na regale.
3. Wielkoformatowe prace (wykonane zwykle
dla celów szkolnych lub w ramach zajęć ED) z czasem wyrzucamy, niekiedy robiąc im zdjęcia. Zdjęcia
robimy także pomysłowym konstrukcjom z klocków (raczej na wyraźne
życzenie dzieci), czy też większym przedmiotom wykonanym np. z kartonów, dla których brakuje miejsca. O wykorzystaniu kartonów w zabawie pisałem tutaj.
4. Kiedy rysunki, figurki, itp. zaczynają „wychodzić”, to znak,
że czas przejść do kolejnego etapu, czyli ostrej selekcji. Zwykle w fazie
ekspozycji znajdują się już kolejne prace, więc co do tych odleżałych zarówno nam, rodzicom, jak
i autorom łatwiej ocenić, czy mamy do
czynienia z ponadczasowym dziełem sztuki, czy z seryjnym produktem kultury
masowej ;)
Dla tych pierwszych mamy trzy miejsca docelowe:
- pudełko na prace przestrzenne (wspólne dla wszystkich dzieci)
- pudełko na rysunki, karty pracy, rozpoczęte i niedokończone
książki, itp. (każde dziecko ma własne)
- teczka Pamiątki od dzieci dla rodziców, w której gromadzimy większe laurki, kartki urodzinowe, listy, jakie otrzymaliśmy od dzieci.
5. Na zakończenie: ciekawym, choć pracochłonnym, pomysłem jest wykonanie albumu rysunków dziecka
z pewnego, najlepiej kilkuletniego, okresu
– wymaga to wyselekcjonowania kilkudziesięciu rysunków, które dziurkujemy, składamy
i związujemy. Okładkę możemy wykonać samodzielnie z tektury oklejonej ozdobnym
papierem, jak na załączonym zdjęciu (album obejmuje twórczość z 4 lat).
Jak radzicie sobie z twórczością dzieci? Macie jakiś własny system?
