Pokolenie Zmiany - sprzedaż kolejnego idealnego świata?

Chciałbym serdecznie powitać Ewę - naszego nowego Autora na blogu! Ewa prowadzi pełen praktycznych porad, niezwykle inspirujący i zapewne Wam znany Zielony Zagonek, o którym sama pisze, że "jest historią przejścia z kultury konsumenckiej do odważnego świata samowystarczalności, choć nie tej utopijnej, lecz realnej. W głównej mierze chodzi o skupienie się na tym, co ważne, w naszych niepewnych czasach. Chodzi o powrót do zapomnianych umiejętności, przywracając mądrość starszych pokoleń, tworząc coś niesamowitego." Zapraszam do lektury!

W ostatnim numerze „Polityki” pojawił się artykuł Marty Sapały o wymownym tytule „Wyznawcy zmiany”, co w języku angielskim i krajach zachodnich jest nazywane „Generation Y”, czyli grupa, która zadaje pytania. Jednakże grupa ta chyba nie jest obecna w naszym kraju, sądząc po ilości pytań zadawanych przez społeczeństwo, a prędzej ich braku. Równocześnie, obserwując ową populację pytającą, wcale nie zauważyłam, aby byli oni w jakikolwiek sposób bardziej świadomi czy też dociekliwsi niż norma nakazuje. Osobiście nie cierpię jak po pierwsze przykleja mi się etykietkę, a po drugie sugeruje pewien rodzaj fanatyzmu. Jak zwykle w tego typu gazetach, prawdopodobnie chodzi o sklasyfikowanie grupy wyborczej, aby ta mogła się utożsamić z daną kampanią polityczną, tutaj Pani startującej na stołeczek w Warszawie.

Artykuł mówi o tym, że coraz więcej ludzi zainteresowanych jest prostotą, ekologią i oszczędnością. Autorka wskazuje grupę wiekową pomiędzy 20 a 30 lat jako pionierską, z czym się absolutnie zgodzić nie mogę. Mieszkam w 150 000 mieścinie, jednak wśród moich znajomych, tych bliższych jak i tych dalszych, nawet na horyzoncie nie widać reprezentantów tego ‘pokolenia’. Sugeruje ona, że chodzi o pokolenie Socrates Erasmus, które było na Zachodzie i które mogło doświadczyć mądrzejszej kultury Zachodu. Faktem jednak jest, że to obywatele Zachodu, poza wyjątkami, żyją na fali konsumpcjonizmu i oderwania od świata realnego. Facebook, I’ve got Talent i gwiazdki mediów, właśnie to nakręca Zachód. „Przewartościowane priorytety”… czy zgodzicie się z tym, że na Zachodzie przewartościowano priorytety? Autorka skrupulatnie pielęgnuje wizerunek Europy zachodniej mlekiem i miodem płynącej, dość stereotypowy i jak zwykle fałszywy przekaz. Jesteśmy w Polsce, kraju polityków żyjących we własnej egzaltowanej bajce, ale i ludzi, którzy w żaden sposób nie są gorsi od ludzi Zachodu. Pani Marta spogląda na temat przez palce, nie wiem tylko, czy specjalnie, czy nieświadomie. „... Inwestycja w tetrę, żeby nie dorzucać się do hałdy pieluchośmieci”. Przecież są pieluchy jednorazowe z etykietką ‘biodegradowalne’, a na dodatek nie chodzi tutaj o śmieci, a częściej o zdrowie dzieci.

Autorka twierdzi, że konsumpcjonizm stał się przereklamowany w krajach Zachodu. Może i w niektórych (chociaż nie przychodzą mi takie do głowy), ale czy we wszystkich? W moim przekonaniu kraje zachodnie wpadły tak głęboko w konsumpcjonizm, że sami go już nie dostrzegają. Wbrew rzeczywistości wmawiają sobie, jak to dobrze mieć go już za sobą. I jeżeli przekonacie mnie, że promocje świąteczne w sierpniu, tysiące ludzi stojących godzinami w kolejkach, żeby kupić najnowszy telefon, czy Ferrari przed dwupokojowym domem w szeregowcu nie są oznakami konsumpcjonizmu, to przyznam Wam otwarcie, że Zachód faktycznie dostał już biegunki i zadyszki z nadmiaru. Przez ostatnie lata żyliśmy pojeni przez media wszelkimi problemami obecnymi na świecie: głód, susza, wyzysk. Nie wiem, może jestem dziwna, ale mam dość tego. Owszem, nie chcę przykładać ręki do procederu wyzysku innych, ale uważam, że teraz czas, aby żyć w tej swojej lokalnej społeczności. Czasem mam wrażenie, że owszem, ważne jest to, co dzieje się na świecie, ale tak naprawdę czy mam na to wpływ? Większa liczba osób na pewno, jednak nie idealizujmy. Żyjemy w świecie korporacji i układów. Co z tego, że kupię spodnie od producenta, który niby jest ‘Fair trade’ jak tak naprawdę tego stwierdzić nikt nie może, chyba że pojadę do Tajwanu czy Indii i sprawdzę to empirycznie.

W całym artykule autorka wielokrotnie wymienia, że ludzie ‘zmiany’ stawiają na piedestale lokalną wspólnotę i proste oszczędniejsze rozwiązania, i tutaj się zgodzę. Czego brakuje w artykule to powodu, dlaczego wybieramy ludzi zza płotu, dlaczego nie chcemy zarabiać milionów złotych, dlaczego wolimy proste rozwiązania? Wiele osób rezygnuje z tego wyścigu nie po to, aby stanąć w kolejnym pseudo ekologicznym maratonie z koszulką ‘Jestem Zmianą’. Wydaje mi się, że chodzi tutaj o szczęście, o zdrowie, o życie tu i teraz, o władzę nad własnymi wyborami. Może tutaj jest pies pogrzebany, może politycy zaczynają się obawiać, że tak naprawdę rośnie grupa ludzi, która ma gdzieś cały ich ten system, dlatego należy nadać im etykietkę, która ich alienuje, dzieli i wskazuje?

Czy myślicie, że należycie do „Pokolenia Zmiany” i co sądzicie o tego typu artykułach?

Link do artykułu "Wyznawcy Zmiany" w archiwum Polityki tutaj (niestety za opłatą).

Autor: Ewa