Z pudełka ze zdjęciami

Zwykłe pudełko ze zdjęciami jest chyba lepszą metaforą pamięci niż uporządkowany album. Pamięć na zawołanie wyciąga obrazy z przeszłości niczym z wirtualnej chmury danych. Obca jej jest chronologia i klasyfikacja. 

Nasze najstarsze fotografie nadal czekają na uporządkowanie w takim pudełku. Cały urok w wyciąganiu na chybił trafił: czarno białych wymieszanych z kolorowymi, różnopokoleniowych, tych artystycznych, robionych na Zenicie, i tych pstrykanych na zwykłej idiotenkamerze. Może nie warto ich porządkować, dzielić na ważniejsze i nieistotne, technicznie udane i żałośnie dyletanckie? 

Wyciągnijmy kilka zdjęć z pudełka... szukając źródeł prostoty.

Od zrobienia tych zdjęć minęło ponad 20 lat. Lubię te czarno białe, proste fotografie. Odsączone z kolorów pozwalają uchwycić piękno zwyczajnych chwil, choćby kropel spływających po szybie czy zwykłych przedmiotów. 

Wędrówki z aparatem uczyły uważności. Zwykła kałuża nabierała niezwykłości. Tak dzieje się ze wszystkim, gdy zwolnimy i pozwolimy patrzeć naszym oczom.   

W tamtym czasie zaczytywałem się w Edwardzie Stachurze, który mówił, że wszystko jest poezją i każdy jest poetą. Jego książki w pewien sposób mówiły o prostocie, co prawda w dekoracjach siermiężnego PRL-u, pięknie zwykłych ludzi i zwykłych, codziennych zdarzeń. Picie herbaty nabrało wymiaru egzystencjalnego (: 

Każde zdjęcie zamyka w sobie chwilę, wiele mówi nie tylko o obserwowanym obiekcie, ale i obserwatorze naciskającym spust migawki. Lubię np. patrzeć na zdjęcia robione przez nasze dzieci, gdyż pozwalają mi spojrzeć na otaczającą je rzeczywistość ich oczami. Warto zrobić taki eksperyment i pozwolić im na robienie zdjęć, gdy tylko mają na to ochotę...