O telewizji raz jeszcze ...

Witam wszystkich serdecznie. To mój pierwszy post na blogu i na początku chciałabym przeprosić za temat ... Wiem, że o telewizji było już sporo, nawet ostatni post jest o niej. Mimo to potrzebuję napisać na ten temat z własnej perspektywy.

Kiedy rozważałam kilka miesięcy temu, czy zaproponować mojej rodzinie pozbycie się telewizora z domu, "za" była cała długa lista argumentów, "przeciw" były dwa: 1. rzadko go przecież oglądamy, a czasem da się tam znaleźć coś wartościowego 2. uczymy się dzięki niemu języka obcego, bo staramy się oglądać programy przede wszystkim w języku obcym. Z pierwszym argumentem szybko się uporałam, drugi trochę mnie męczył, ale postanowiłam zaryzykować, jako że lista "za" była naprawdę przytłaczająca. Złożyłam więc propozycję mojej rodzinie. Przeszło, co mnie nieco zaskoczyło, bo spodziewałam się jakiegoś oporu ze strony męża. Cóż, nie doceniłam go:)

Telewizor przygarnęła moja siostra, a w naszym domu życie zaczęło płynąć inaczej. Spodziewałam się tego, ale i tak wieloma sprawami byłam zaskoczona.

1.Więcej przestrzeni, ale też brak tego brzydkiego pudła (mój zmysł estetyki wszystkie telewizory ocenia jako brzydkie, plazmę też!) w centrum domu spowodowało, że w salonie zrobiło się piękniej, przyjemniej.

2. Szacuję, że dociera do nas około 80% reklam mniej. Dzięki temu: mamy mniejszy zamęt w głowach, moje dziecko - na czym bardzo mi zależało - nie ma codziennie brutalnie pranego mózgu, zdrowiej się odżywiamy,   nie wiemy o istnieniu w wielu przedmiotów i produktów. 

3. Jesteśmy wszyscy bardziej zrelaksowani.

4. Wcześniej chodzimy spać.

5. Moja córka z chęcią pomaga mi w gotowaniu i innych pracach domowych.

4. Mamy dużo więcej czasu: dla siebie nawzajem, na dobre książki, teatr, spotkania z przyjaciółmi.

Zalet zdaje się być bez liku. Pojawiły się jednak również trudności. Gdy zniknął telewizor zauważyłam, że wcześniej pełnił on u nas czasem funkcję "terapeutyczną". Dzięki niemu pewne trudne kwestie u nas w domu nigdy nie wypływały. Teraz, gdy go już nie było, między mną a moim mężem zaczął czasem iskrzyć jakiś trudny nastrój. Ucieczka w ekran nie była już możliwa, spytaliśmy więc siebie, czy chcemy się tym zająć i czy chcemy w tym z sobą być. Chcieliśmy. Nie będę tu pisać o szczegółach, bo to zbyt osobiste. Było to trudne, czasem fajne, a efekt był taki, że nasz związek zrobił się pełniejszy. Każdego dnia ma też większą przestrzeń, by się rozwijać. To dla mnie bezcenne.

Pojawiła się też spora dawka nudy, którą jednak z czasem wszyscy razem i każde z nas z osobna zaczęliśmy wypełniać - zrobiła się przestrzeń na nowe książki, nowe zainteresowania, długie rozmowy. Czasem jednak któreś z nas się nadal nudzi. Mam jednak głębokie przekonanie, że ta nuda jest o wiele więcej warta niż tv.

Żadnego z tych doświadczeń, nawet najtrudniejszego, nie zamieniłabym na czas spędzony z telewizją. Cokolwiek się u nas w domu dzieje jestem w tym doświadczeniu sobą, a nasze życie domowo - rodzinne nabrało dużo większej autentyczności. 

Na koniec jeszcze jedna myśl, która ostatnio przyszła mi do głowy. Kiedyś centrum każdego domu stanowił ogień - żywioł piękny, ciepły, jednoczący wszystkich domowników. Współcześnie ludzie zamienili go na brzydkie, głośne, zimne pudło niszczące więzi międzyludzkie. Fatalna zamiana.