Życie w opakowaniu instant

Jak najlepiej zdefiniować czasy, w których żyjemy? Jedni będą potrzebować opasłych tomiszczy, by to określić, niektórzy ograniczą się do kilku stron, a jeszcze innym wystarczy parę słów. Kilka razy zdarzyło mi się zetknąć z różnymi opiniami na ten temat, częstokroć bardzo odmiennymi od siebie. Euforycznie optymistyczne opisy mieszały się ze skrajnie negatywnymi opiniami. Wszystkie miały jednak jedną wspólna cechę: im dłuższy był wywód rozmówcy, tym bardziej był zagmatwany i w sumie nie prowadził do jednoznacznej konkluzji. Nie moją rolą jest decydowanie, kto ma rację, zapewne każdy po trochu, ale to nieistotne.

Gdybym sam chciał odpowiedzieć na postawione na wstępie pytanie, biorąc pod uwagę wszystkie aspekty życia, świata jako takiego, to zapewne odpowiedź zajęłaby mi cztery lata, a słuchacze w międzyczasie pomarliby z nudów. Może więc odpowiedź ograniczyć do najważniejszej dla mnie perspektywy? Perspektywy własnego tyłka i tego, co znajduje się w jego okolicy? Powiedzmy sobie szczerze, jakie ja mam pojęcie o codziennym życiu w Bangladeszu albo Birmie? Niby skąd mam wiedzieć, o czym myśli Japończyk idąc do domu albo Afrykanin mierzący się z wyzwaniami dnia codziennego? Zatem jako chłop z natury wyjątkowo prosty, lubiący postrzegać wszystko bez zbędnych i fikuśnych ozdobników, wszystko to, co nas otacza, sprowadziłbym do jednego słowa: instant.

Instant w wolnym tłumaczeniu oznacza szybki, doraźny, błyskawiczny, chwilowy. Spójrzmy teraz na klasyczną „zupkę chińską”, z której wspomniane słowo często straszy. Zamknięta w kolorowym, lekko tandetnym, opakowaniu wariacja na temat makaronu. Dodatkowo saszetka przypraw i jakiegoś dziwnego płynu, którego skład chemiczny budzi grozę nawet w najmężniejszym sercu. Zalewamy ten twór gorącą wodą i proszę. Wywar gotowy. To nic, że lekko cuchnie i smakuje jak najgorsze wspomnienie posiłku. Wszystko, co wiąże się z jej przygotowaniem, spożywaniem, wartościami odżywczymi, jest zwyczajnie badziewne. Nie szkodzi, posiłek jest. Co z tego, że jakiś taki obrzydliwy i oszukany. Najważniejsze, że jest czym napchać żołądek, jest szybko i łatwo dostępne. Co do diabła zupka chińska ma wspólnego z życiem, co ten facet bredzi? - mógłbyś całkiem przytomnie zapytać, drogi Czytelniku. Okazuje się, że całkiem sporo. Wszystkie opisane powyżej cechy obiadu czempionów możemy przełożyć praktycznie na wszystkie dziedziny życia. Spójrzmy więc na trzy, proste przykłady:

Kontakty międzyludzkie. Teoretycznie jeden z najważniejszych elementów naszego życia. Spotkania ze znajomymi, wspólne posiłki, spędzanie wolnych chwil z drugą osobą. Musicie wiedzieć, że z natury jestem samotnikiem, ale nawet taki buc jak ja potrafi docenić, jak ważną rzeczą są zdrowe, podkreślam - zdrowe, relacje międzyludzkie. W mojej pamięci rezyduje wiele fantastycznych wspomnień, w których przewijają się twarze ludzi, których spotkałem na swojej drodze. Oczywiście są też takie wspomnienia, których przywołanie powoduje ogólne boleści połączone z odruchami wymiotnymi i atakami paniki. Generalnie czasem było słodko, czasem niekoniecznie, ale na pewno było ciekawie i jest do czego wracać myślami. Lecz by mieć co wspominać, trzeba było się też trochę przy tym narobić. Przyjaźnie wymagały włożenia weń sporej pracy: częste spotkania, wspólne przeżywanie problemów i radości. Pamiętasz może, kiedy ostatnio dostałeś ręcznie napisaną kartkę z okazji świąt lub urodzin? Zamiast tego Twój telefon wydziera się na Ciebie: „Przyszedł kolejny gówniany wierszyk ściągnięty z internetu! Ale super! Przeczytaj! Przeczytaj! Teraz!”. No dobrze, ale przecież ludzie wciąż się spotykają. Oczywiście, że tak. Zwróć jednak uwagę na drobne szczegóły: telewizor ryczy w tle, ktoś bawi się telefonem, ktoś sprawdza nowe wiadomości na twarzoryju. Niby wszystko w porządku, ale coś jednak nie gra i wracasz do domu czując ulgę, że ten cyrk już się skończył. Byle jakie to wszystko, szybkie i niechlujne.

Chodźmy na zakupy. Załóżmy, że potrzebujesz bluzy, butów, komputera i telefonu. Pojechałem po bandzie, ale co tam, to w końcu wirtualna wycieczka, więc nie liczymy się z kosztami. Lecz nim weźmiesz cokolwiek do ręki, przypomnij sobie wszelkie niemodne potwory, które w dzieciństwie na Ciebie nakładano. No dobra, nie muszą to być gryzące rajtuzy, które pamiętasz z czasów przedszkola. Buty - pewnie były paskudne, praktyczne i tak rozsądne, iż mogłyby wybrać karierę prawnika i reprezentować Cię przed obliczem sądu. Pierwsze telefony komórkowe? Komputer? Działały niezawodnie wiele długich lat i robiły to, co było napisane w instrukcji. Zostały zastąpione przez nowsze egzemplarze tylko dlatego, że fajnie było mieć coś świeższego. Jak wygląda to dziś? Spójrzmy na komórki, świecące, śliczniutkie i tak trwałe, że samo patrzenie na nie powoduje odchodzenie lakieru z obudowy. Komputer? Napakowany skomplikowaną elektroniką, wytwarzający tyle ciepła, iż po godzinie intensywnego używania topi się, niczym bałwan na wiosnę. Buty, fikuśne, pełne ozdób, których nie można używać na deszczu, mocnym słońcu, zimą, latem... jesienią też nie bardzo. Jednakże stojąc w przedpokoju wyglądają zabójczo świetnie. Może bluza? Szkoda tylko, że materiał jest tak cienki, że widać pod nim kolor podkoszulka. I ostrożnie z praniem, nadruk schodzi podczas kontaktu z wodą. Wszystkie najnowsze rzeczy mają tę wspólną cechę, że nie powinny być trwałe. Muszą być jedynie szybko wyprodukowane i wprowadzone do sprzedaży, ponieważ lada moment zmienią się trendy i pojawią się ich bardziej odpicowane zamienniki. Nie warto przesadzać z jakością wykonania, gdyż jeszcze konsument odkryje, że nie potrzebuje następcy zakupionego kilka miesięcy wcześniej przedmiotu. Jednakże, niczym zupka chińska, opisywane nowinki to taka wariacja na temat tego, czym powinny być, mimo że na pierwszy rzut oka wszystko jest w porządku.

Informacja. Pisałem już nieco o tym w poprzednim tekście, ale warto na sekundę wrócić do tematu. Jesteśmy zasypani koszmarną ilością nieposortowanej informacji. Informacja płynie zewsząd, jest łatwo przyswajalna, krótka, ledwo ślizgająca się po zagadnieniu, które opisuje. Cóż z tego, że większość z tych „faktów” jest zupełnie bezużyteczna i do niczego niepotrzebna? Najważniejsze, że są to jakieś informacje, które dają poczucie ogólnej wiedzy o wszystkim i niczym zarazem. Jaki jest efekt takiego pokarmu? Mózg zmienia się w zupę, na powierzchni której pływają strzępki czegoś bliżej nieokreślonego, udającego coś, czym nie jest. Nie ma to nic wspólnego z prawdziwą wiedzą, ot taki poziom świadomości pozwalający zabłysnąć w niebyt rozgarniętym towarzystwie. Nic więcej.

Co więc pozostaje? Tęsknota za minioną przeszłością? Może obrazić się na świat, uciec do lasu, wykopać ziemiankę i do końca życia spożywać korzonki lub podejrzane grzyby? Może jakiś buncik? Wiara, że ruch minimalistyczny ogarnie świat?

Tymczasem na planecie Ziemia...

Może zamiast śmiecia z kolorowego opakowania zrobić coś samemu? Potrzebujesz trochę wolnego czasu, garnka, dwóch litrów wody, warzyw i nieco przypraw. Kawałek mięsa, makaron, a może ryż? Stawiasz garnek na kuchence, wrzucasz wszystkie składniki do środka i gotujesz. To proste, poważnie, skoro ja umiem, to Ty też. Może będziesz chciał kogoś zaprosić do wspólnego posiłku? Nie martw się, że nie wyjdzie, starania są ważniejsze od najlepszego dania z restauracji i zostaną docenione. Zamówić jedzenie potrafi każda niemota, to tak naprawdę obraza gościa, nie rób tego. Możesz też zjeść samemu, bez pośpiechu. Może dobry film? Książka? W nowym numerze „National Geographic” jest świetny artykuł o władcach umysłu. Wystarczy zrobić cokolwiek, byle odciąć się od tych wszystkich śmieciowych treści wokół. Czy komukolwiek do życia potrzebne są puste emocje płynące z kolejnego programu, w którym szarzy ludzie robią z siebie pośmiewisko albo słuchanie bredni wygadywanych przez niby gwiazdy?
Bądźmy poważni. Wystarczy trochę odpuścić, przestać niepotrzebnie marnować czas i nagle okaże się, że definiowanie rzeczywistości słowem instant nie będzie mieć zupełnie sensu, podobnie jak i cały ten post. Bardzo dobrze, nie szkodzi, że w związku z tym wyjdę na idiotę. Będę bardzo zadowolony, jeśli uczciwie stwierdzisz, że klepię od rzeczy. Jeszcze jedno... Nie zapomnij wywalić zupki chińskiej do śmieci, ok? Tam jest jej miejsce.