Jakiś czas temu ukazała się książka
E-migranci. Pół roku bez Internetu, telefonu i telewizji autorstwa Susan Maushart, która z trójką swoich dzieci na pół roku (tylko) całkowicie odcięła się od nowoczesnych technologii – internetu, smartfonów, telewizji i konsoli, a przez pierwszy tydzień (!) nawet od elektryczności. Książki nie czytałem, może ktoś z Czytelników podzieli się wrażeniami z lektury?
Eksperyment ten wydał mi się dosyć zabawny i pozbawiony zdrowego rozsądku. Zwłaszcza, jeśli chodzi o tydzień bez elektryczności. Jak się bez niej obyć, najlepiej przekonać się w czasie wakacji pod namiotem... Książka ta ma nas przekonać, że nowe technologie wpływają na nasze życie, co w sumie jest wyważaniem otwartych drzwi. Jeśli chodzi o elektryczność ten wynalazek rzeczywiście rewolucjonizuje naszą codzienność od ponad stu lat. A propos podobnych książek i filmów opisujących różnego rodzaju eksperymenty (np.
Przepis na klęskę opisujący rok z życia rodziny stosującej dietę z niską zawartością dwutlenku węgla): zawsze mnie ciekawiło, co dzieje się po tym półrocznym – rocznym okresie. Czy coś zmienia się w życiu tych rodzin, czy też wracają po staremu do internetu, smartfonów, telewizji i konsoli…
Czy nowoczesne technologie są wcielonym złem? Czy tylko nie umiemy z nich właściwie korzystać? Proste życie nie oznacza niewątpliwe powrotu do lampy naftowej. Internet i telefon to „zło” konieczne, a właściwie to narzędzia dobre jak każde inne, może tylko potrafią nas uwodzić lepiej niż elektryczna żarówka. Co do telewizji i konsoli - to już narzędzia z innej półki nazwanej eufemistycznie „rozrywką”. Z tych możemy spokojnie zrezygnować (o pożytkach tego radykalnego kroku, i to nie na pół roku, pisaliśmy już sporo na tym blogu).
Tradycyjnie chętnie zacytuję w tym miejscu Henry’ego Thoreau:
nasze wynalazki to zwykle śliczne błyskotki, które odrywają naszą uwagę od rzeczy poważnych. Bardzo nam śpieszno skonstruować telegraf magnetyczny z Maine do Teksasu, może atoli Maine i Teksas nie mają sobie nic ważnego do przekazania. Jak gdyby głównym celem było mówienie szybko, zamiast sensownie. Jakże to nadal aktualne!
Aby trochę uwolnić się od natłoku informacji mniej lub bardziej drugorzędnych niedawno zlikwidowałem swoje konto i stronę bloga na FB. Tym kontrowersyjnym -w pewnych kręgach- aktem dołączyłem do grona osób wyznających tradycyjne formy komunikacji (i mam tu na myśli poczciwego maila).
Pół roku bez FB? Kto wie, może to dobry temat na książkę (:
Czy Waszym zdaniem życie bez zaglądania na FB, lajków i "znajomych", a może internetu w ogóle, jest w dzisiejszych czasach możliwe?