Rodzinne fotografie

Idąc za ciosem (w poprzednim wpisie pisałem o naszym Niecodzienniku), chciałbym opowiedzieć Wam o naszym -myślę, że ciekawym- pomyśle na przechowywanie zdjęć.

Zdjęcia z wakacyjnych podróży, rodzinnych uroczystości, czy te zrobione bez specjalnej okazji. Większość z nas już dawno przestała panować nad domowym archiwum fotografii -liczonych w tysiące i zapełniających pamięć komputerów. Robione bez opamiętania (wszak każda chwila życia, a przynajmniej urlopu, warta jest uwiecznienia), czekają na przejrzenie i uporządkowanie. Tu z kolei tak trudno wybrać i usunąć, zostawić tylko te wyjątkowe. Jeszcze trudniej wspominać przed ekranem monitora. Niektórzy zaopatrują się w cyfrowe ramki do przeglądania fotografii. Przechowywanie zdjęć w plikach ma moim zdaniem tę wadę, że jest nietrwałe i nigdy nie dorówna zdjęciu wywołanemu na papierze. Do wyjątków należą Ci, którzy cyfrowe zdjęcia wywołują i przechowują, zwykle zafoliowane w albumie.

Jeden z naszych znajomych świadomie robi zdjęcia analogową lustrzanką. Uświadomił sobie, że kupno cyfrowego aparatu spowoduje, że nie będzie ich już wywoływał. Pewnie każdy z nas pamięta jak będąc dzieckiem lubił przeglądać pożółkłe rodzinne fotografie. Dzisiaj staliśmy się ofiarami nadmiaru wynikającego z łatwości i niskich kosztów zrobienia cyfrowego zdjęcia.

Nasza rodzina niestety nie należy do wspomnianych chlubnych wyjątków. W czasach, gdy robiliśmy analogowe fotografie na Zenicie, a potem Canonie, ręka drżała przy naciśnięciu każdej migawki. Zwykle jednak z 36 klatek większość zdjęć wychodziła udana. Fotografie robiło się oszczędnie - przykładowo dwie rolki starczały na całe wakacje.

Naszą specjalnością było samodzielne wykonywanie albumów: moim zadaniem było zrobienie okładki i kartek z brystolu i kolorowego papieru, natomiast Żona wklejała zdjęcia, zabawnie je opisując, często doklejając do postaci tzw. "dymki" z jakimś żartobliwym dialogiem/komentarzem. Mamy całą kolekcję takich albumów obejmujących okres ponad 10 lat. Świetna pamiątka dla nas i naszych Dzieci, które od czasu do czasu proszą o ściągnięcie albumów z półki.

Konwencjonalne robienie zdjęć miało wiele uroku i prostoty. Wymagało oszczędności materiałów, cierpliwości (na dobre ujęcie) i doświadczenia (przysłona, ostrość i takie tam). Sam moment odbierania zdjęć wywoływał dreszczyk emocji, a wklejanie ich do albumu, a potem oglądanie, dawało dużo satysfakcji i radości. Tych kilkanaście fotek, zamiast dzisiejszych kilkudziesięciu, a czasem kilkuset, doskonale potrafiło przywołać te najcenniejsze i warte zapamiętania chwile.

Wreszcie kupiliśmy aparat cyfrowy. I co się okazało? Przez jakiś czas wywoływaliśmy wybrane zdjęcia, ale bardzo szybko przestaliśmy to robić. Oczywiście brak czasu na przejrzenie zasobów, a także zwykła chęć zaoszczędzenia. I tak zaczęły one zapełniać komputer. Ten ostatni okres przypada niestety na czas, gdy przychodziły na świat nasze dzieci. Ostatnie kilka lat to już tylko bity zapisane w katalogach. Coraz większa góra zdjęć, których i tak pewnie nie będzie czasu obejrzeć. Nie mówiąc o tym, że łatwo można je utracić - komputerowe dyski nie są wieczne.

Może zatem pora na powrót do albumowej tradycji? Może - korzystając z okazji, że nasza cyfrówka nie wytrzymała kolejnego kontaktu z podłogą (czyżby dziecięcy spisek?) i odmówiła posłuszeństwa - przy zakupie aparatu wybrać klasyczną analogową lustrzankę?


Jakie jest, Waszym zdaniem, najlepsze rozwiązanie? Jak wygląda u Was fotoarchiwum? Czy wywołujecie jeszcze zdjęcia?


Nieco inne spojrzenie na fotografie znajdziecie we wpisie Z pudełka ze zdjęciami.