Prawie dwa lata nic tu nie publikowałam, witam więc po przerwie:)
Trochę się u mnie zmieniło od tego czasu. Po pierwsze - urodziłam drugie dziecko:) W kwestii światopoglądowej - dużo rozmyślałam o związkach, zwłaszcza o moim małżeństwie, ale też o stałych związkach z mojego otoczenia. Jak się tak rozglądam to niestety nie jest kolorowo - z jednej strony rozwody, rozwody ... Moje miasto w skali całego kraju ma najwyższy procent rozwodów rocznie. W pewnym momencie postanowiłam nawet, że wszystkie moje znajome, koleżanki będę wpisywać do telefonu z nazwiskiem panieńskim, bo przestałam się orientować w tych ciągłych zmianach nazwisk ...
Z drugiej strony - mnóstwo par, które łączy wspólne gospodarstwo domowe, dzieci, kredyt - poza tym zdają się sobie być zupełnie obcy ... to takie smutne. W tym wszystkim znalazło się kilka perełek, u których miłość - dojrzała, przerabiająca kryzysy na swą korzyść, oparta na zaufaniu i podejrzewam ... ciężkiej pracy - wciąż po wielu latach trwa. Jak oni to robią?
Z mojego doświadczenia na pewno podpisać się mogę pod stwierdzeniem Stephena R. Coveya, że "kochać to czasownik". Jestem przekonana, że brak konkretnych działań, rytuałów, wspólnego czasu tylko we dwoje (a nie mam tu na myśli wspólnego oglądania tv:), może zabić z czasem najgłębsze uczucie. Dla nas takimi działaniami stał się np. kurs tańca, wspólne czytanie na głos, wyjścia we dwoje wieczorem, gdy uda nam się zorganizować opiekę do dzieci, masowanie sobie nawzajem stóp.
Jakkolwiek sielankowo to brzmi ... sielanką nie jest:), bo stały związek to nie sielanka (jak dla mnie - może macie inne doświadczenie?). Zaczęło się od tego, że zostawiliśmy nasz związek "samopas" kilka lat temu, zajmując się - on zarabianiem, ja dziećmi i wszystkim innym dookoła - tylko nie sobą nawzajem. To doprowadziło do kryzysu bliskości i bardzo bolesnej pustki między nami. Nie chcieliśmy tak żyć.
Postanowiliśmy spróbować raz jeszcze. Brakowało nam na to czasu (dzieci, praca), siły, a wydanie niemałej kwoty na terapię, mając z tyłu głowy, że mieszkamy w wynajmowanym mieszkaniu, wydawało się takie nierozsądne ... Jednak zainwestowaliśmy nasz czas, energię i pieniądze w to, żeby przekuć ten kryzys w pozytywny zwrot w naszym związku. I jak dotąd jest to moja najlepsza życiowa inwestycja:)
Ostatnio założyłam na fb stronę o nazwie "Bliskość w stałym związku", która ma służyć wymianie doświadczeń, przemyśleń, dzieleniu się inspiracjami na temat pielęgnowania uczucia w związkach - zapraszam do zaglądania i udziału.
Droga Doroto na początku chciałabym Ci podziękować za tą notkę. Jestem w związku, ale jeszcze nie małżeńskim i te kilka zdań od Ciebie są dla mnie bardzo cenne. Na pewno zaglądnę na Twoją stronkę "Bliskość w stałym związku" :) Życzę Tobie i mężowi aby wasza miłość rozwijała się każdego dnia bardziej po kres dni. Gorąco pozdrawiam. :)
OdpowiedzUsuńBardzo Ci dziękuję za życzenia:) Ja również tego sobie życzę. Tobie i Twojemu partnerowi też:)
UsuńDoroto, Dziękuję za ten tekst. Jest piękny w swej prostocie, uczciwości i szczerości. W pełni zgadzam się z Twoimi przemyśleniami. Budowanie wspólnego związku to zadanie i każdorazowa decyzja. W świecie, w którym wszystko można kupić a gdy się znudzi wymienić na nowe, staje się dodatkowym wyzwaniem. Życzę sobie i wszystkim powodzenia i umiejętności podejmowania właściwych, codziennych decyzji.
OdpowiedzUsuńTwój ścisnął mnie za serce, dziękuję:)
UsuńJesteśmy wychowani na filmach z happy endem w którym ślub jest końcem wszelkich problemów. To dlatego dla wielu par jest szokiem że po ślubie w cale nie robi się łatwiej tylko trudniej. Mi strasznie brakuje romantyzmu. .. nawet najcudowniejszy mąż ma gacie które trzeba wyprać. Zajrzę na twoją stronę z ciekawością. Dziękuję.
OdpowiedzUsuńMój znajomy powiedział kiedyś, że dla niego prawdziwą miłość obrazuje scena ze "Skrzypka na dachu" - "Czy mnie kochasz?" (do zobaczenia na you tube) - i dla mnie chyba też miłość jest takim codziennym wspólnym dźwiganiem codziennych spraw, co oczywiście nie musi wykluczać romantyzmu.
UsuńDziękuję za ten wpis - masz rację, że życie we dwoje to nie sielanka. Nawałnica codzienności zabija w nas to najcenniejsze. Ale warto walczyć, szczególnie jeśli obie strony tego pragną. I warto próbować i pracować (jakkolwiek to zabrzmi) nad swoim związkiem. Jestem pełna szacunku i wierzę ,że podjęliście słuszną decyzję i życzę co najmniej platynowych godów!!
OdpowiedzUsuńCzyżby same kobiety komentowały? To ja dodam od siebie, że podoba mi się stwierdzenie Noemi, że "budowanie wspólnego związku to zadanie i każdorazowa decyzja". Święta prawda!
OdpowiedzUsuńU mnie w głowie podczas każdej kłótni wcześniej czy później pojawia się myśl "co chcę w ten sposób osiągnąć? czym to się skończy?". Wyobraźnia działa jak zimny prysznic. Wtedy jest czas na wspomnianą decyzję. Trzeba przestać się kłócić (nawet kosztem ustąpienia) i powiedzieć sobie w myślach "kochałem, kocham, chcę kochać nadal, choć w tej chwili jest mi źle". Innej myśli nie dopuszczam do siebie, bo jak tylko człowiek zaczyna w coś wątpić, to się poddaje. Po takiej refleksji się uspokajam i zaczynam myśleć o zakończeniu kłótni i działam w tym kierunku (szczegóły zostawię sobie ;-)). Ważne jest, żeby nie zwlekać z tą refleksją. W moim przypadku niechlubny rekord to doba, ale zwykle po kilku godzinach już jest dobrze. Im dłużej się czeka, tym trudniej wszystko odkręcić.
To jest coś, czego nauczyłem się dawno temu, w pierwszych latach po ślubie, kiedy kłótni (zazwyczaj na tle przyzwyczajeń wyniesionych z rodzinnego domu) było sporo. Myślę, że gdyby emocje i zawziętość wzięły wtedy górę nad rozumem, to by nie było mi teraz tak dobrze, jak jest. A uwierzcie mi, że jest. Czuję, że mam w żonie prawdziwego przyjaciela i wiem, że żaden obcy człowiek (lekarz, terapeuta, ksiądz), choćby najlepszy, nigdy nie będzie tak zaangażowany w rozwiązywanie konfliktów, jak my sami.
Podejmowanie dobrych decyzji w związku to wysiłek i wyrzeczenia, które - obawiam się - są obce młodemu pokoleniu. Mam na to swoje wytłumaczenie, z którym pewnie nie wszyscy się zgodzą. Otóż uważam, że ludziom jest po prostu za dobrze. Wszelkie ograniczenia (np. zakazy formalno-prawne, ale też nakazy postu lub wstrzemięźliwości - w przypadku osób wierzących) są odbierane dzisiaj jako zamach na wolność, coś nielogicznego i niepotrzebnego. A pokora i nadstawianie drugiego policzka są utożsamiane ze słabością. Teraz jest moda na asertywność, samorealizację, spełnienie, awans, sukces, bez względu na rozwój duchowy. Tymczasem wszelkie drobne wyrzeczenia to niedoceniana inwestycja na przyszłość. Jak to mawiał mój spowiednik: "im więcej potu na poligonie, tym mniej krwi w boju". :-)
Wybaczcie, że się nie podpiszę. Chciałem o tym napisać - może komuś się przyda.
Facet
My również czytamy wspólnie, na głos i to jest nasza forma spędzania wspólnie czasu. Często też kładziemy się w ciągu dnia (w tygodniu wieczorem) na łóżku, aby się poprzytulać. I zawsze opowiadamy sobie jak minął dzień. Warto poświęcić czas na swój związek, na jego pielęgnowanie, na to, co jest między nami, bo budowanie związku też wymagało od nas wysiłku i wytrwałości. I dla mnie nikt kto twierdzi, że w jego związku są tylko słoneczne dni, a życie jest sielanką usłaną modyfikowanymi genetycznie różami (bez kolców), zwyczajnie kłamie. Nie ma związków, które zawsze mają z górki, a życie układa się zgodnie z ich oczekiwaniami, planami i marzeniami. Zawsze jest jakieś "ale", nawet drobiazgi dnia codziennego, które pozostawione samym sobie mogą urosnąć do rangi prawdziwych, często trudnych do rozwiązania problemów. Warto rozmawiać i mieć na uwadze uczucia i odczucia naszego partnera. Wtedy związek może trwać całe życie, tak, jak powinien :)
OdpowiedzUsuń