SMAK ZWYKŁEGO PORANKA

Budzę się przedświtową porą. Pakuję ciało w pokrowiec bawełnianej bielizny i wełnianych splotów swetra. Potem robię kawę i na chwilę zatrzymuję się przy oknie. Z sąsiadującej z nami vis a vis potężnej topoli zrywają się rozwrzeszczane gromady wron. Zakręcają za pobliskim jesionem, a potem znienacka zawracają, niemal uderzając skrzydłami o szyby kuchennego okna. Gdy lecą w moją stronę, w ich czarne skrzydła zaczepia się nitka światła.  

Woda w czajniku wrze. Zalewam kawę w kubeczku. Moim ulubionym, glinianym i trochę za ciężkim. Chwilę później słyszę tupot bosych stóp. Tupot zatrzymuje się na progu i czai się zza framugi. Udaję, że nic nie widzę.

Tarcza zegara przesuwa się o kilka sekund. Siedzimy z Małą Filozofką na krześle. Ja wtulam w siebie jej senne jeszcze ciepło, ona chłonie miękkość mego dotyku na jej policzkach. Zanim zdążę pomieszać łyżeczką w kubku, na moje kolana szkrabie się też Mały Wilczek. Łapie mnie za włosy swoimi wszędobylskimi łapkami, próbując zagarnąć całą moją twarz dla siebie. Robimy sobie noski noski. I zaraz zaczyna się bieg.

Wstawiam wodę na kaszę jaglaną. Kroję jabłka, banany i suszone morele. W międzyczasie Stworek wysypuje cukier z cukierniczki, rozlewa mleko i próbuje zapalić gaz. Mała Filozofka zdążyła już rozwiązać dwie strony zadań z bardzo grubej i bardzo fajnej książki z zadaniami. Zdołała też zamienić się w sopel lodu i obwieścić mi z powagą w głosie, że wcale nie zamierza zakładać skarpet.  

Kasza jaglana gotowa. Pięć, różnego pochodzenia, miseczek czeka na stole. Wysyłam Małego Wilczka i Małą Filozofkę by zbudzili tatę. Na kilka minut wskakuję w kokon ciepłej samotności, włączam muzykę i dopijam kawę. Potem budzę najstarszą latorośl, prawie nastolatka, pana Niko. Syn, rzecz jasna, nie zamierza wstać, bo właśnie kończy czytać książkę. Zerwanie kołdry nie skutkuje. Porzucam próby i udaję się do łazienki.

To mój zimowy bastion samotności i wylęgarnia pomysłów. (Gdy tylko zaczyna się robić ciepło bastion przenoszę na taras). Stoję przed lustrem i... rozdziawiam gębę w pełnometrażowym uśmiechu. Tak. Zwykła codzienność porasta cudem powszedniości. Zachwycić się prostym, razowym smakiem poranka. Przygarnąć w sobie dziecko i cieszyć się z rzeczy małych. Dlaczego bywa to takie trudne?