NINIEJSZYM DONOSZĘ, ŻE...

 Jestem kochającym szpiegiem. Wyłączyłam mamuśkowatość, zdjęłam buty i usiadłam na trawie. Dyskretnie obserwuję swojego czternastomiesięcznego ludka podczas zabawy. Przemycam lekcje uważności.

Zauważyłam, że mój stworek najszczęśliwszy jest kiedy biega na bosaka, zbiera z trawy opadłe czereśnie i rozgniata je w swoich, małych tłustych łapkach. Albo kiedy próbuje łapać pomarańczowo – czarne kowale biegające wokół wypełnionej próchnicą wierzby. Niezmiennie najlepszą zabawą okazuje się bycie częścią otaczającego go świata. Zwykłość odcedzona z banału za pomocą uważnych par oczu, wszędobylskich nóżek i czepliwych rąk. Zatrzymanie się na jakimś pozornie nieznaczącym detalu. Najczęściej jest to zwykły patyk, kamyk, kawałek kory, odrobina błotka albo niewielka kałuża.

Jesteśmy w ogrodzie. Bąbelas grzebie patykiem w pół-wyschniętej, błotnej kałuży i dotyka czułek ślimaka winniczka. Tu i teraz na moich oczach staje się bohaterem fascynującej historii. Poznaje świat wszystkimi zmysłami jednocześnie. Stopień ubabłonia jest zawsze wprost proporcjonalny do ogromu zachwytu. Pasja odkrywcy nie powstrzymywana przez ubłocony tyłek kwitnie.

Nigdy nie mówiłam swoim dzieciom, że żaby są bleeee a żuki i pająki łeeee. Odkąd pamiętam uwielbiały wszelkiej maści naziemne i nadrzewne wielonogi. Mój starszy syn jest fanem ropuch. Potrafi je złapać. Pogłaskać i … pokazać sąsiadce. Umie też wspiąć się na każde drzewo w okolicy. Dzięki temu ma opinię łobuza. A przecież jest tylko szczęśliwym odkrywcą. Podejrzewam, że bąbelas pójdzie w jego ślady.

Po obiedzie robię eksperyment. Wynoszę na ogród kocyk i kilka plastikowych zabawek stworka. Zachęcam go do zabawy jego super-duper grającą śmieciarą. Mały ludek ledwie rzuca na nią okiem. Podsuwam mu leappada. Zero reakcji. Niebieskooki smerf gna co sił na swoich krzywych nóżkach w stronę błotnego eldorado. Łapie patyk i raz jeszcze wygrzebuje z kałuży małe kawałki nieba. Chwilę później z gębką rozdziawioną w pełnometrażowym uśmiechu siedzi w samym epicentrum brązowego grajdołka. W garści trzyma dwa świeżo wydobyte kamyki.

Wieczorem piszę raport szpiega: Niniejszym donoszę, że żadna plastikowa zabawka nie pokona patyka, kamyka i błota. Największą radość jaką możemy zafundować swoim latoroślom to pozwolić im samym eksplorować otaczający ich świat. Zachwyćmy się ich uważnością w odkrywaniu rzeczy małych. Bądźmy kochającymi szpiegami i dyskretnymi przewodnikami. Nie wtrącajmy się ze swoją dorosłością w świat dziecka. W końcu my też nie lubimy kiedy ktoś wchodzi nam do salonu w samym środku naszej dorosłej zabawy.  

PS. Jeśli ktoś ma ochotę poczytać inne moje teksty zapraszam na: http://historiarzeczymalych.blogspot.com/