Moja historia: ŻYJĘ PO SWOJEMU, CZYLI MINIMALIZM MIMOCHODEM

Kolejna odsłona naszego cyklu "Moja historia". Tym razem o swojej drodze do minimalizmu opowiada Iwona (autorka wpisu Przyjemności życia "po polsku"). Zapraszam!

 

Słowo „droga” zawsze oznaczało dla mnie jasno wyznaczoną trasę, coś bezpiecznego i określonego, ale ilekroć podejmowałam się wprowadzenia trwałej zmiany, to najpierw odczuwałam wielki entuzjazm, a potem kończyło się równią pochyłą. Dlatego w pewnym momencie mojego życia przestałam się już oszukiwać, że jakakolwiek zmiana, która miała zadatki na "trwałą", jest w moim przypadku możliwa. ALE zanim to nastąpiło…

Kocham naturę. Dlatego zmiana szamponu z „toksycznego”, czyli nienaturalnego, na wręcz przeciwny, była równie naturalnym wyborem. Przekonując samą siebie, że przecież nasze matki i babki nie znały żadnych >elsewów< i tym podobnych specyfików, każdy do innego włosa, zakupiłam szampon z pokrzywy. W tak prymitywnej butelce jak się tylko da. Pachniał pięknie. Umyłam włosy raz, drugi, trzeci, czując się wybawiona przynajmniej w tej jednej kwestii. Jednak za kolejnym i kolejnym myciem okazało się, że włosy niemiłosiernie mi się przesuszają - nie byłam w stanie w ogóle ich rozczesać. Trzeba było zatem sięgnąć do odżywki. Postanowiłam to jakoś przecierpieć, ale w końcu poddałam się. Kupiłam szampon dla dzieci. Tym razem włosy wręcz przetłuszczały mi się w oczach. Na nic to. Wróciłam do „normalnego” szamponu.

Pewnej niedzieli -a dzień pamiętam dokładnie tylko dlatego, że byłam na obiedzie u teściów- oglądałam zupełnie przypadkiem (jako że w domu nie posiadam) telewizję. A tam… naturalne kosmetyki! Znów urzeczona zieloną propagandą zabrałam się do wykonania pudru do twarzy z mąki ziemniaczanej i różu do policzków z kakao. Wszystko było świetnie przez dobę, kiedy to okazało się, że osypujące się kakao brudzi całą umywalkę i jasne ciuchy, a puder, który miał wchłaniać nadmiar tłuszczu i utrzymywać makijaż, zupełnie nie spełnia swojej roli. Wróciłam na stare „śmieci”.

Ponieważ minimalizm kojarzył mi się z ograniczeniem wszystkiego, zaczęłam od rzeczy najbardziej praktycznej dla mnie: jedzenia. Tak -postanowiłam- od dziś jem tylko wtedy, kiedy naprawdę będę głodna i małe porcje. Jedno z drugim niestety wykluczało się i tak siedząc nad talerzem, z kupką niemrawo patrzących na mnie warzyw i głodową porcją ryżu, z niejaką nienawiścią patrzyłam na chudego męża pochłaniającego pełen talerz. Przetrwałam tak dwa dni.

Na Zielonym Zagonku przeczytałam zdanie, które szalenie mi się spodobało. Nie pamiętam dokładnie całego, ale sens był taki, że mój dom jest nastawiony na wytwarzanie, nie na konsumpcję. Z tą myślą przetworzyliśmy z mężem z tonę jabłek „na zimę”. Po tej kilkugodzinnej harówie patrzyliśmy z zadowoleniem na litrowe słoje pełne startych jabłek, robiąc soczyste plany. Z chwilą, gdy chcieliśmy wcielić je w życie, okazało się, że jabłka w słoikach sfermentowały. Wszystkie. Wściekli, wyrzuciliśmy zawartość kurom. Jedyną pociechą był fakt, że jabłkami nacieszą się inne stworzenia.

Wytwarzanie własnych, zdrowych słodyczy -  to był kolejny punkt. Słodycze są moją wielką słabością – muszę wręcz stosować autosugestie, by o nich nie myśleć. No, ale i tu jest wyjście: zaczęliśmy robić ciasteczka - owsiane zlepki z rodzynkami, żurawiną i orzechami. Na szczęście i tym razem kury okazały się mało wybredne.

Dla kobiety nic nie odbija się tak minimalistycznym echem jak puste wnętrze szafy. Idąc nowym nurtem, a posiadając już trochę doświadczenia, postanowiłam zrobić eksperyment: zostawiłam sobie dokładnie tyle ubrań, ile radziła lata temu jakaś chrześcijanka z Kalifornii. Stwierdziła, że wszystkiego ma tylko po dwie sztuki i każdemu powinno to wystarczyć. Czyli: 2 podkoszulki, 2 bluzki z długim rękawem, 2 pary spodni, 1 sweter. Najwięcej czasu zajęło mi wybieranie co zostawić, a co spakować i tymczasowo schować do walizki. Trudno było mi wybrać jakiekolwiek ubranie. Kiedy to nastąpiło, zaczęłam funkcjonować w tym rytmie. Niestety, szybko przyszło otrzeźwienie, że południe Polski z południem USA ma niewiele wspólnego.

Zarzuciłam wszystkie te pomysły, zastanawiając się jak ten minimalizm ma niby wyglądać? W międzyczasie żyłam sobie po swojemu, wszędzie, lato czy zima, przemieszczając się na rowerze. Siałam kiełki rzodkiewki i rzeżuchy, dodając je do niemal każdej potrawy. Po 15 maja wysiewaliśmy do ziemi przyszłe plony. Od samego początku nie posiadaliśmy w domu firanek, zasłon, obrusów, serwetek, dywanów. Latem i jesienią żyliśmy głównie wegetariańsko, sukcesywnie spożywając warzywa i owoce z naszego ogrodu. Na bieżąco je również mroziłam. Nie marnowało się nic, bo albo zostawało na drugi dzień, albo korzystały wspomniane kury. Plonami dzieliliśmy się też w ramach wymiany z teściami, a babci zanosiliśmy to, czego nie miała. Wieczorami grywaliśmy często w gry planszowe, godzinami rozmawialiśmy albo godzinami milczeliśmy, siedząc w zupełnym mroku przy lesie na leżakach i obserwując nocny świat.

Z czasem, gdy otworzyłam tę samą szafę pełną ubrań, doszłam do wniosku, że chodzę w zaledwie kilku ulubionych ciuchach - połowę oddałam potrzebującym, zużyte wyrzuciłam, resztę schowałam. Da się żyć.

Mój największy i początkowo nieuświadomiony minimalizm nastąpił w sferze….informacyjnej. Odkąd nie mam telewizora, to jest od roku 2007, połowa problemu rozwiązała się sama. Plotki kompletnie mnie nie interesują, więc odpadła druga połowa z przeładowaniem informacjami. Mimo, że nie nazwałabym mojego stylu życia minimalistycznym, to ilekroć przychodzi ktoś „cywilizowany” i odkrywa, że nie mamy telewizji, mówi : Żyjecie tu jak w buszu!

Na hasło, że nie mamy kredytu hipotecznego i że NAPRAWDĘ wolimy mieszkać w jednym domu z teściami, ludzie nadziwić się nie mogą, sugerując tylko, żebyśmy mieli się na baczności, bo z teściami (teściową zwłaszcza) to różnie bywa.

Nie dążąc do wypełniania społecznych schematów (jak choćby ten z osobnym mieszkaniem, czyli kredytem, czy też byciem na bieżąco ze wszystkimi możliwymi informacjami) okazało się, że mam święty spokój :) Można to nazwać efektem ubocznym, a jednocześnie największym "dobrem", jakie zyskałam (a może wytworzyło się samo?) na mojej drodze do "minimalizmu".

 

Iwona

 

Więcej tekstów Iwony znajdziecie na jej blogu Motyw kobiety.

Inne teksty z tego cyklu:
Moja historia: POTRZEBUJĘ ŚWIADKÓW
Moja historia: ZIARNO MINIMALIZMU